Dark Family World...

Anyia

myślę, że każdy ma choć jeden wiersz, który naprawdę mu się spodobał.
jednym z moich ulubionych jest wiersza napisany przez mojego kumpla.
"Mój krzyk"

Tej nocy odeszły anioły
Zatrzaskując za sobą drzwi zrozumienia
Niebiańscy wybrańcy,błękitne sokoły...
Zostawiły mnie samego
W ciemnościach potępienia

Razem z nimi zgasł ostatni snop światła
Które uwalniało z ciemności mą drogę Teraz...
Ktoś dobiera się do mojego gardła...
By upuścić zeń krwi posokę...

Przestań!!!
Słyszysz?
To krzyczy ma dusza
To krzyczy człowiek...
Który wszystkich opuszcza....

sssonia

Poświatowska Very Happy

Jestem Julią
mam lat 23
dotknęłam kiedyś miłości
miała smak gorzki
jak filiżanka ciemnej kawy
wzmogła
rytm serca
rozdrażniła
mój żywy organizm
rozkołysała zmysły

odeszła

Jestem Julią
na wysokim balkonie
zawisła
krzyczę wróć
wołam wróć
plamię
pogryzione wargi
barwą krwi

nie wróciła

Jestem Julią
mam lat tysiąc
żyję -

Vasper

Kazimierz Przerwa-Tetmajer "Nie wierzę w nic..."

"Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie,
Wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów:
Posągi moich marzeń strącam z piedestałów
I zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie...

A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem,
Jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę,
Widząc trud swój daremnym, marmury rozbite
Depce, plącząc krzyk bólu z śmiechem i przekleństwem.

I jedna mi już tylko wiara pozostała:
Że konieczność jest wszystkim, wola ludzka niczym -
I jedno mi już tylko zostało pragnienie

Nirwany, w której istność pogrąża się cała
W bezwładności, w omdleniu sennym, tajemniczym
I nie czując przechodzi z wolna w nieistnienie".

Może nie ulubiony, ale oddający stan mojego ducha...

Selene-drow

K.K. Baczyński

Elegia o chłopcu polskim

Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółe ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami drzew płynące morze.

Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?

Al-Hannah

Stanisław Grochowiak

DIDASKALIA

- Więc jak żyć?
Tu prostujesz się w krześle
Ręce układasz na szczupłych kolanach
Masz w sobie powagę dziecka, co się dowie.

Patrzę na łódki Twoich młodych powiek,
Na wargi pochmurne jak owoce leśne,
Na włosy przesiane złotym blaskiem rana.

Nie wiem doprawdy, co Ciebie przejedna,
Moja Śliczna Biedna.

-Więc jak żyć?
Tu odchodzisz od stołu
Z talerzem w dłoniach jak z wielkim ciężarem;
Kobiecość niosąca i gorzkie zmęczenie.

Patrzę na czoła wysokiego cienie,
Na Twych paznokci szarzejący ołów,
Na wąskie usta, co nie chcą być stare.

Nie wiem doprawdy, co Ciebie przejedna,
Moja Śliczna Biedna.

-Więc jak żyć?
Tu odchylasz się z wieńcem
Sponad gliny wzniesionej wysoko jak wieża,
I dajesz się unieść w milczący korowód.

Patrzę na chłodne kościoły wieczoru,
Na to, co było i nie będzie więcej.
Na studnie nieba, otwarte na ścieżaj.

Nie wiem doprawdy, co Ciebie przejedna,
Moja Śliczna Biedna.